Historisch Urbino

Vanochtend, een zware zoem rond mijn hoofd, een lijf van 1 cm dik, 4 cm lang, geel met zwart, grote vleugels had inspiratie in onze slaapkamer gekregen, en was via een kier door het openstaande luik gevlogen, om ons welkom te heten, onze vriend en vooral Mark zijn vriend of vriendin, de wesp. Ik moet wel zeggen, zo groot hebben we ze in Nederland niet. Ons vriendje heb ik vervolgens, doch met enige nadruk de kamer gewezen, en gezegd dat het buiten veel beter toeven was. En daar ging hij/zij, knapzak bij en al zwaaiend met zijn vleugels de grote wereld in.

Het ligbed bij het zwembad, was vandaag vriendelijk gezind en vroeg om wederom plaats te nemen, de handdoek neer geschreden, om vervolgens een paar uurtjes de zon te begroeten. De warme zonnestralen gleden over mijn al bruingetinte huid, heerlijk en dat al om 08.00 uur in den ochtend. Na een overheerlijk ontbijt, gemaakt door Mark met een eitje, geroosterd brood, Wasa knäckebröd, vruchtensapje en een Nespresso, besloten vandaag een tripje te maken naar het Historische Urbino. Urbino ligt wat noord-westerlijker van Marche. Urbino, een Universiteitsstad, vol studenten (studentes ;-) ), restaurantjes, duomo’s, piazza’s, barretjes, smalle straatjes, zo stijl, dat je bovenbenen pijn deden om boven te komen, het stadje van de beroemde renaissance kunstschilder, Rafaello Sanzio.

Rafaël werd geboren in Urbino, waar zijn geboortehuis op nummer 57 door ons natuurlijk bezocht werd. Van zijn jeugd is verder weinig bekend anders dan dat hij schilderles kreeg van zijn vader Giovanni Santi, een schilder die al in 1494 overleed. In de periode tussen ongeveer 1500 en 1504 was hij leerling bij Perugino, onder wie hij vermoedelijk aan fresco's werkte in Perugia. Vermoedelijk kreeg het wonderkind Rafaël rond die tijd zijn eerste eigen opdracht en maakte hij ook het schilderij De droom van de ridder. In zijn eerste werken is de invloed van Perugino nog zeer duidelijk; Vasari schreef over een bepaald werk van Rafaël dat als er geen handtekening op stond, iedereen het voor een Perugino zou houden.

Rond 1504 ging Rafaël naar Florence, waar hem bleek dat zijn techniek ouderwets en provinciaals was. Hij stond er echter om bekend dat hij zeer snel van anderen leerde en paste zich spoedig aan. Hij werd vooral beïnvloed door Leonardo da Vinci en in mindere mate door Michelangelo.

Waarom Rafaël naar Rome vertrok, vermoedelijk in de laatste maanden van 1508, is niet helemaal duidelijk. Mogelijk was hem ter ore gekomen dat er in het Vaticaan, destijds onder Paus Julius II, privé-vertrekken waren die opnieuw gedecoreerd moesten worden. In 1509 kreeg hij de opdracht voor één ervan, de Stanza della Segnatura. Hij schilderde hierbij over werk van onder meer Perugino heen. Al heel snel gold hij in het Vaticaan, op Michelangelo na, als de belangrijkste kunstenaar. Hij zou er de rest van zijn korte leven blijven.

Rafaël was in Rome onder meer verantwoordelijk voor de decoratie van vier zalen in het Apostolisch paleis in Vaticaanstad, de Stanza della Segnatura, de Stanza di Eliodoro, deStanza dell'Incendio en de Sala di Costantino.

In de straat van het woonhuis de ‘via Rafaelle’ is inmiddels een grote ijssalon, die ons vriendelijk toelachte, waar wel 30 ijssoorten in grote bakken in de vitrines zichtbaar waren. We namen beiden een overheerlijk ijsje, de iets minder vriendelijke signorina, reikte ons het horentje aan, blijkbaar is de zichtbare toeristenmoeheid hier ook toegeslagen.

De straten, de gevels, de ornamenten, de kleine straatjes, wat scheuren in de huizen, de klimop groeide rijkelijk over oude huizen, zoekend naar een andere steen, om vervolgens zich verder te vermenigvuldigen en uit te groeien over de rest van de nog niet begroeiende gevel. De lucht was grotendeels blauw, hier en daar wat nevel en sluierbewolking, gevolgd door wind en schaduw van vogels die overvlogen. Een Universiteitswinkeltje met boeken, ik moest even mijn blik laten gaan over de Italiaanse boeken, van een Hitlerboek tot verhalen van Mussolini, en van erotische Italiaanse verhalen tot Italiaanse taalcursus met dvd. Urbino een historische interessante en vooral gezellige stad om nog een keer aan te doen, volgend jaar dan.

We hebben inmiddels gegeten bij ons vertrouwde dorpspizzaboer van Castorano, en zit nu bij de open haard mijn verhaal te schrijven, met een Limoncello, Classic-fm achtergrond, om zodra de bedstee onze lijfen ten rusten te leggen. Weltrusten Castorano.