Rome

Rome
Zaterdagochtend, en 7.40 uur, niet echt vroeg voor mijn doen, ik deed de ramen open, de frisse ochtendgeur prikkelde mijn zintuigen, kleine wolken, afgewisseld met stukken blauwe luchten, net impressionistische schilderijen, gingen als een sneltreinvaart voorbij. Er stond een behoorlijke wind. Ook Mark was snel uit den veren om af te reizen naar Rome. De gedachten alleen al, kriebelde in onze buiken, de sfeer, de oude statige gebouwen, de pleinen, de terrasjes, de kerken en de toeristen.

Mark had de navigatie van zijn boardcomputer aangezet, 228 km, iets meer dan 2:30 uur rijden. Onderweg, door de bergen van de Abruzzo, via de autostrada A24, de vele tolwegen, afwisselende temperaturen van 8 graden naar 27 graden, natuurlijk vanwege de enorme hoogteverschillen. Halverwege maakte we nog een tussenstop voor een broodje Caprese, Capri en een soort berlinerbol. Rond 13.30 uur, reden we zonder kleerscheuren, deuken richting het centrum, rechtstreeks naar de overdekte parkeerplaats, je waande je direct in het gangenstelsel van Rome, zichtbaar aan de oude ornamenten van de stad, waar we warm verwelkomt werden door een tweetal Italianen, die onze autosleutel wilde hebben. Mark, in eerste instantie niet goed van vertrouwen, een vreemde stad, maar ik overtuigde Mark dat het wel redelijk safe uitzag, aan de uurtarieven, het reçu en de dure auto’s, zoals een Ferrari, die ook de autosleutel op de voorruit hadden liggen. Op goed van vertrouwen de sleutel achtergelaten en door het gangenstelsel naar de boven kruipen, althans zo leek het, via een soort trappenhuis waar geen eind aan kwam. Het zweet brak nogal uit van die smalle ondergrondse gangen, maar toen was er licht, eindelijk de straten van Rome, al hijgend kropen we naar de oppervlakte.

De temperatuur was een verademing, 27 graden, licht broeierig, eindelijk zomer voor mijn gevoel. Een eerste blik, een groot verkeersplein, sightseeingbussen, veel toeristen, druk verkeer kriskraste langs elkaar heen, de terrasjes, de winkels, restaurantjes vol heerlijke Italiaanse geuren en de overweldigende gebouwen, vol ornamenten, marmeren trappen en pilaren. In mijn verbeelding zie ik dames, heren van adel, de chique japonnen, het ruisen van de rokken, de waaiers, de pruiken over de pleinen schreiden, zoekend naar vertier.

Het adembenemende plein, vloeiende moeiteloos over in Via Nationale, een grote straat met vele winkels, restaurants, diverse kerken, statige gebouwen en uitmondde in een prachtig monumentaal, zeer omvangrijk militair gebouw (monumento Vittorio Emanuelle II), met marmeren trappen, een paard met ruiter van 10 bij 12 meter, marmeren pilaren, ornamenten, beelden, engelen, uitgebeitelde hoofden van goden die eeuwig neerkeken op stad en pleinen met in de verte de koepel van het Vaticaan. De sfeer is immens. In de straat Via Nationale is ook de kerk gelegen waar de opera van La Traviata wordt gehouden. We hadden ongeveer 2 maanden geleden via het internet kaarten gereserveerd voor de opera La Traviata, een klassieker. Het idee al om in een kerk een opera te houden is al heel bijzonder. De kerk, een Angelsaksische, vol mooie muurschilderingen, glas- en loodramen, pilaren was ingericht voor een opera, althans, gewone kerkbanken met kussens, de Engelse bijbel, op de derde rij vooraan. Hoe lang was het geleden dat wij op een kerkbank hebben gezeten, fluisterde en glimlachte we nog tegen elkaar. De opera begon precies op tijd en had 3 aktes. Het orkest en onderleiding van een dirigent, speelde erg goed. De sopraan, en een tweetal tenoren waren erg goed, de andere vormden wat amateuristisch en statisch beeld. Het verhaal werd passievol door de sopraan en hoofdtenor gezongen, ik voelde de emotie, de pijn en het verdriet in de zang en stemmen, ondanks het Italiaans. De ambiance en sfeer paste goed bij de opera, jammer dat de kleding, het acteurschap van mindere kwaliteit was. Na een lange zitting op de toch wat houten ondergrond van de kerkbanken, waren onze billen erg content dat de opera eindigde om 23.00 uur.

De temperatuur voelde nog steeds goed aan, de lichtjes van de stad, de vele mensen op straat, heerlijk is Rome. Over de Via Nationale richting het plein met fontein, bussen, scooters en auto’s, richting de garage, stond onze auto klaar, om zo in te stappen en weg te rijden, wat een service van onze Italiaanse vrienden. Om 2 uur s-nachts waren we veilig in Castorano aangekomen, de nacht is inktzwart, het is stil, we vallen van tevredenheid en vermoeidheid in slaap.

Zondag
Eigenlijk niet zoveel te melden, alleen dat we de hele dag bij het zwembad hebben gelegen met een boek en uitgenodigd waren bij Scala voor een echte Italiaanse lunch. We mochten namelijk weer aanschuiven bij een feest waar 100 gasten waren uitgenodigd. De temperatuur van gemiddeld 23 graden bij een strakke blauwe lucht.