Indrukwekkende bergen van Marche

Bij het ontwaken van het ochtendgloren, raakte een aantal zonnestralen de ramen, dwars door de luiken heen. De luiken staan altijd half open, een kling zorgt ervoor dat hij precies zo blijft, zodat de ramen voldoende frisse lucht doorademen. Met mijn ogen half open, keek op mijn horloge, 06.00 uur, mooie tijd, dacht ik, en stiefelde naar de wc, die vlak om de hoek van de slaapkamer was. Het huis heeft twee slaapkamers, die natuurlijk volledig gebruikt worden, ieder zijn eigen kledingkast, waar alle planken volledig bezet waren. En eigenlijk hebben we nog steeds ruimte te kort. Onze slaapkamers kijken uit over het zwembad, de heuvels met de olijvenbomen, druivenranken en granen. De kleuren van de heuvels zijn in de ochtend het mooist, de opgaande zon, diepe rood-gele tinten tegen de lichte sluierbewolking, de weerkaatsing in het zwembad, echter vanochtend, nam de wind de overhand. Het gierde, de ramen klapperde, de palmboom, wat gelig van blad, ruiste aan het huis, het wordt een koude dag, althans zo lijkt het.

Ik loop naar de laptop, zet hem aan, en knippert, vraagt om een wachtwoord, en ik log in. Ik lees mijn mail, niets bijzonders merk ik op en log vervolgens weer uit. Start het internet op, lees de kranten o.a. door, waaronder de Nu, Telegraaf, KNMI, en merk op dat het in Nederland beter weer is. Ik zucht. Ik verzorg het ontbijt, maak Mark wakker, met een hoop gekreun, gekraak van het bed, volgt de stiefel naar de ontbijttafel, een dagelijks ritueel.

We bespreken de dag, en besluiten de bergen in te gaan van het National Park, Monti Sibillini (1400-2400m), zo’n 50 kilometer van Castorano. De route begint net onder Ascoli Piceno. Je waant je direct in de bergen, de woeste bomen, gesteenten, diverse groene kleurschakeringen. De kronkelweg, lijkt een pas, zoals Oostenrijk en Frankrijk die kent, met korte bochten, haarspeldbochten, stijl naar boven. De ruige smalle wegen, de griezelige diepe valleien, bezorgen me een kriebels in de buik. Af en toe stappen we uit de auto om te genieten van de stilte, het landschap, de toppen van de bergen, sommige nog met sneeuw bedekt, de natuur is hier zo bijzonder, dat je denkt dat je hier de enige bent. Uren geen auto’s en mensen gezien, het weer, soms regen, koud zo’n 9 graden, en geen hoogseizoen. Dorpjes met kasteelruggen, uit de 14 en 15e eeuw, het beeld van toen, de piazza’s, de kerken, de mensen, haal ik moeiteloos op mijn netvlies. Marche wat een ziel en een historie.

Onderweg lunchen we ergens, verse pasta carbonara en ragu, brood, vino, aqua, espresso voor nog geen 17,50, bijna voor niets, in de ogen van Nederlanders.

Rond 16.00 uur terug in Casterano, nog even genieten van de zon, blauwe lucht, ligbed en inmiddels terugdenkend bij de openhaard aan deze bijzondere dag.

Morgen gaan we naar Rome, stad van de pleinen, trappen, historische gebouwen, theaters. Het verslag volgt niet morgen maar zondag, omdat we midden in de nacht pas terug zijn.