Donkere wolken

Marche, Castorano ontwaakt, de serene stilte, een hond blaft in de verte van een vroege voorbijganger op de fiets, rijdend naar zijn werk, wat zou hij doen voor werk, flitst in mijn gedachten. De voorbijganger roept wat in het Italiaans tegen de hond, waardoor hij juist meer gaat blaffen, rare man, schiet er door mijn hoofd. Ik kijk uit over de heuvels van Castorano, de kleuren veranderen wanneer de zon verder haar zonnestralen over het landschap uitrekt. Geuren van natte bomen, struiken, bloemen, het heeft vannacht flink geregend, een zoete bloemengeur omringt het landhuis. Ik kijk op naar boven, de lucht is lichtblauw, zo blauw als de zee in Grottamare, met wat lichte bewolking. Grottamare is een Historische stadje c.q. badplaats, 20 km verderop aan de Adriatische kust. Het oude gedeelte van Grottamare ligt bovenop een heuvel met haar nauwe straatjes, pleintjes en een wat vervallen oud kasteeltje. De muren zijn afgebrokkeld, is van afstand goed te bewonderen, het verval, de eeuwen sterk voelbaar, de ruwe stenen, de vele klimop verraad dat er weinig gedaan wordt aan het monument, best jammer eigenlijk, gaat er door me heen.

Intussen trek ik mijn Marliesje aan, mijn bikini, na eerst een heerlijke douche, de warme stralen die me rustig wakker maken, voeren sensueel langs mijn lichaam, de stralen zijn namelijk zacht, het water is ook zacht, beter dan in Vossmaer. Mark en ik hebben daarna een heerlijk Italiaans ontbijtje alla Di Mamma en doen haar kookkunsten eer aan en kregen wederom cake en koek, dit is standaard voor Italiaanse begrippen, het koekontbijt met espresso.
Meestal is de koek wat kruimelig, maar dit keer was het lekker, met abrikozen, tongstrelend. Na het ontbijt stiefelde we naar het zwembad, met de heerlijke ligbedden. Zachtjes smeerde ik de zonnecrème over mijn lichaam, pakte mijn boek, Doolhof der Liefde van Crebillon Fils, uit de 1768, een klassieke Franse roman en bij uitstek geschikt voor op vakantie aan het zwembad en streek neer op ligbed. Innerlijk moest ik lachen, ik heb Mark verslagen met Foursquare (waar ben ik, bv in Castorano). Ik ben de Mayor, volgens Foursquare. Overal waar je bent, herkent de iPhone waar je zit, hier krijg je punten voor en diegene die als eerste inlogged krijgt het hoogst aantal punten en kan de Mayor worden. Ook dit gaat via twitter en facebook. Je vrienden kunnen hierdoor alles volgen en meedoen. Eigenlijk is het een soort spel en iedereen kan meedoen. Ik zet vervolgens mijn favoriete muziek op, ClassicFM en droom heerlijk weg bij de klassieke klanken en verplaats me in het verhaal van mijn boek. Regelmatig lopen we heen en weer voor een kopje Nespresso, die we meegenomen hadden uit Vossmaer.

Tegen het eind van de ochtend, begin middag, donkere wolken, flitsen, zware regenbuien reikte bijna ons stulpje, besloten we te gaan eten in Offida, ongeveer 7 km verderop. Wat we niet wisten is dat de donkere wolken, de zware regen, het onweer precies boven Offida hing en de wolken als het ware uitelkaar spatte, zoals een waterval zich over de aarde neerstortte. De regendruppels en aardse klappen, leek wel of de aarde openscheurde en dat het plaatsje Offida in een klap met het water meegesleurd zou worden, zoveel regen, de diepte in. Het helse gerommel van de duivel, leek geen medelijden met ons te hebben, het hield zeker wel een halfuur aan. We vluchtte naar de auto, waarna we besloten naar de kust te rijden om daar onze lunch te nuttigen. Uiteindelijk deden we ons favoriete visrestaurantje aan, de geuren van de gegrilde vis ons tegemoet komend met de blauwe zee op de achtergrond, streken we neer. Wat een genot is het hier. Terugkomend in Casterano, werden we hier ook verrast met donkere wolken, onweer en vele regen. Onder het genot van wat klassieke klanken, een rose schrijf ik dit stukje, genietend en terugkijkend op wederom een heerlijke dag.

Welterusten Castorano, we houden van je.