Stilte

Stralen zon reikten mijn kamer, de zoete geur van de rozen onder mijn raam prikkelde mijn reukorganen. Broeierige warmte deed haar intrede, tijd om op te staan. Gelukkig had ik niet zo'n last van de klammigheid, de airco deed goed haar werk. Ik heb het eerder koud dan warm. Het slapen met airco geniet niet mijn voorkeur maar de ramen ver open zetten ook niet vanwege de vele insecten, vooral mijn favoriete grote wesp ter grootte van 3 cm die vorig jaar de kamer als een straaljager mijn lichaam torpedeerde. Sindsdien gewoon luiken gesloten houden en ramen open en ja met airco.

Vanochtend verse broodjes gehaald bij de plaatselijke supermarkt. De ontbijttafel was geserveerd met verse broodjes, biologische jam, boter, biologische yoghurt, perensap en water. Wat kaasjes, Mortadella en vers fruit. Bij een stevig ontbijt hoort een stevige wandeling in de bergen en natuurpark Monte Sibillini onderdeel van de provincies Ferme en Ascoli Piceno. Zodra je voorbij Ascoli Piceno bent waan je je in hoge bergen, groene toppen, mooie lichtinvallen, kleurpaletten van verschillende velden en weiden. Sommige bergen zijn nog licht besneeuwd en laten zien dat de bergen flink besneeuwd zijn geweest. Raar dat er nergens skiliften zijn, zo commercieel is het hier nog niet, gelukkig. Het landschap is nog ongerept en de rust valt direct over je heen, zo prachtig. De natuur staat hier jaren stil, een enkele auto rijdt voorbij, onbegrijpelijk dat je zo weinig mensen dan wel toeristen ziet. De vele slangen- en haarspeldbochten en ook de wegen zelf zijn nog bijna ongerept. Blijkbaar wordt er ook weinig gereden. De natuur is er ruig, vele oude bomen, veel groen en mooie rotspartijen die mij doet vermoeden dat men vroeger met paarden en koetsen deze afstanden reed. Ja het is hier echt in de middle of knowwhere.
In sommige dorpjes doen de huizen soms Oostenrijks aan, vond Mark. In een aantal zijn we uit de auto gestapt om de landschapschilderijen vast te leggen. Eén van de laatste dorpjes, wat we toen niet wisten toen we de lunch nuttigden, bleek echt een van de laatste dorpen te zijn. De postbode kwam op een gegeven moment terugrijden, dat we al vermoedde dat dit inderdaad het laatste dorp was. Aan het einde van dat dorpje, na slechts 10 huizen was er niets meer. Hier begon de wandeling. De rust, stilte, geen individu, slechts de dieren, schapen die we tegenkwamen in de vrije natuur. Wat was het hier prachtig. Na een paar uur besloten we terug te gaan, de gouden bol boven ons brandde toch behoorlijk. En we hadden geen water meer.

Terugkijkend op deze bijzondere mooie dag, mooi weer, en prachtige wandeling in de ongerepte natuur is ons zeer goed bevallen. Kortom je komt hier echt tot rust.

De pizza van vanavond was zelfs bijzonder. Ter grootte van een wagenwiel, wel voor 2 personen en absoluut erg lekker.

Morgen wandelen rondom Castorano en lunchen in Ascoli Piceno.